Od trzech lat pracuję nad strategią „odfrankowienia” kredytów swoich klientów. Walczę nie tylko o spread wynikający z abuzywności, co rodzi ryzyko przeliczenia kredytów po kursie NBP, ale o nieważność klauzul waloryzacyjnych w ogóle, w tym przede wszystkim indeksacyjnej. [Więcej >>>]
Kolejna wygrana z bankiem, tym razem umowa z BNP Paribas Bank Polska S.A. (wcześniej Bank Gospodarki Żywnościowej S.A.) NIEWAŻNA❗🏆
To kolejna wygrana walka z bankiem w tym miesiącu.
W dniu 31 marca 2022 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny (Sędzia Monika Świerad), sygn. I C 952/21) wydał wyrok, w którym:
🔸 ustalił nieważność umowy
🔸 zasądził całość dochodzonej kwoty wraz z odsetkami
🔸 zasądził zwrot kosztów procesu
Tym razem umowa Raiffeisen Bank International A.G. (wcześniej EFG Eurobank Ergasias S.A.) NIEWAŻNA!
Zarzut zatrzymania banku nie został uwzględniony!
W dniu 21.02.2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny (Sędzia Joanna Radzyńska – Głowacka), sygn. I C 2723/20) wydał wyrok ustalający nieważność umowy.
ustala nieważność umowy o kredyt hipoteczny nr 200802HL00316420195 indeksowany kursem CHF, zawartej pomiędzy powódką, a EFG Eurobank Ergasias S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w Warszawie (aktualnie: Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu) w dniu 3 marca 2008 roku i zasądza od Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu na rzecz powódki kwotę 200 098,62 złotych (dwieście tysięcy dziewięćdziesiąt osiem 62/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi w następujący sposób: od kwoty 83 140,17 złotych od dnia 6 marca 2018 roku do dnia zapłaty, od kwoty 116 958,45 złotych od dnia 13 września 2021 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 42 083,80 CHF (czterdzieści dwa tysiące osiemdziesiąt trzy 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 13 września 2021 roku do dnia zapłaty;
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
zasądza od Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu na rzecz powódki kwotę 13 323,94 złotych (trzynaście tysięcy trzysta dwadzieścia trzy 94/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;
zwraca powódce ze Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 10,06 złotych (dziesięć 06/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet dowodu z opinii biegłego sądowego.
Przemysław Podlasiewicz21 października 2020Komentarze (0)
W sprawach dotyczących kredytów frankowych wciąż jest wiele pytań bez odpowiedzi a rozbieżności w orzecznictwie jeszcze więcej.
Sądy „zamroziły ” część spraw, czekając na ukształtowanie linii Sądu Najwyższego.
Dlatego i frankowicze i sędziowie a także prawnicy zajmujący się tą problematyką uważają, że Sąd Najwyższy powinien w końcu podjąć uchwałę w składzie siedmioosobowym, tworzącą zasadę prawną i tym samym rozstrzygającą najważniejsze kwestie.
Nie ma bowiem jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy abuzywna klauzula waloryzacyjna określa główne świadczenie kontraktu, czy skutkuje nieważnością czy odfrankowieniem umowy. Choć rzecznicy: finansowy i praw obywatelski stoją na stanowisku, że bank po unieważnieniu umowy nie ma prawa pozywać byłego kredytobiorcy za korzystanie z kapitału, to Sąd Najwyższy sugeruje, że może.
W efekcie sprawy frankowe ciągną się latami, a banki i frankowicze nie mają pewności, jakie rozstrzygnięcie zapadnie. Dlatego uważają, że potrzebna jest uchwała poszerzonego składu Sądu Najwyższego.
W Sądzie Najwyższym za to czekają na rozstrzygnięcie od kilku miesięcy dwa zagadnienia prawne. Jedno przedstawił Sąd Okręgowy w Warszawie. Dotyczy ono właśnie teorii salda i dwóch kondykcji (sygn. III CZP 11/20). W drugim pytaniu sąd zastanawia się, czy przy żądaniu ustalenia nieważności umowy, można uznać, że tylko nieuczciwe postanowienie nie jest wiąże stron (sygn. III CZP 87/19).
Ponadto w jednej ze skarg kasacyjnych do Sądu Najwyższego sformułowano między innymi nurtujące strony postępowań pytania:
Czy umowa bez mechanizmu indeksacji powinna być utrzymana jako umowa kredytu w złotówkach ze stawką LIBOR czy też powinna zostać uznana za nieważną w całości?
Czy indeksacja kredytu jest dopuszczalna na gruncie art. 69 ust. 1 prawa bankowego, czy też przepis ten ma charakter imperatywny i nie może być zmieniany na zasadzie swobody umów?
Czy indeksacja stanowi waloryzację umowną w rozumieniu art. 358 1 par. 2 k.c. (chodzi o zastrzeżenie w umowie, że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości). Czy też indeksacja jest to odrębna instytucja prawna, a jeśli tak, które przepisy stanowią jej podstawę prawną?
Czy wyznaczanie przez bank zobowiązania dłużnika – kredytobiorcy za pomocą własnych tabel kursowych oraz własnych decyzji co do wartości zmiennego oprocentowania jest dopuszczalne w świetle wymogu określoności świadczenia wypływającego (z art. 353 k.c.) oraz natury stosunku zobowiązaniowego (3531 k.c.) czy wykracza poza zasadę swobody umów?
Czy sankcja braku związania umową z art. 3851 k.c. w świetle art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 skutkuje na gruncie prawa krajowego nieważnością umowy ex tunc ale od początku umowy (ab initio) czy ex tunc,
Czy świadczenie nienależne spełniane w oparciu o umowę, która okazała się nieważna z uwagi na zamieszczenie w niej postanowień nieuczciwych przybiera formę świadczenia nienależnego sine causa (z powodu nieważności czynności prawnej) czy causa finita (z powodu odpadnięcia podstawy prawnej, czyli, gdy pierwotnie świadczenie miało podstawę prawną, ale wskutek pewnego zdarzenia odpadła ona po jego spełnieniu)?
Czy w sprawach rozliczeń z umowy kredytu zastosowanie powinna mieć teoria salda czy teoria dwóch kondykcji?
Czy można, powołując się na zasady współżycia społecznego z art. 411 kc (spełnienie świadczenia czyni zadość zasadom współżycia społecznego, a także spełnienie świadczenia zostało spełnione zanim wierzytelność stała się wymagalna), oddalić roszczenie kredytobiorcy dochodzone od banku po unieważnieniu umowy na podstawie art. 410 kc (jako świadczenie nienależne)?
Sąd Najwyższy nie wypowiedział się w powyższych kwestiach.
Wprawdzie część orzeczeń Sąd Najwyższy dotykała powyższych zagadnień, dając pewne wytyczne, ale nie rozstrzygając wprost. Tak nie może być w Państwie Prawa. Tylko jasne przepisy, niebudzące wątpliwości stanowią o sile Państwa i stanowią o bezpieczeństwie ich obywateli.
Na taką Uchwałę czekają wszystkie strony procesów frankowych.
Każdy proces sądowy stanowi pewną niewiadomą i dopóki nie zostanie wydany wyrok nie można mieć stuprocentowej pewności co do jego treści. Jednak w każdej sprawie można oszacować szanse jej powodzenia. Dokładana analiza pozwoli ci zwrócić uwagę na ewentualne ryzyka i kwestie, które mogą przesądzić o wyniku postępowania.
Nie inaczej jest w przypadku spraw frankowych. Żeby odzyskać pieniądze bezprawnie pobrane przez bank, trzeba niestety iść do sądu, więc konieczne jest podjęcie ryzyka, na szczęście jednak dla frankowiczów, coraz więcej spraw kończy się korzystnie dla kredytobiorców, co oznacza, że każdy kolejny pozew w sprawie frankowej ma większe szanse na wygraną.
Jak zostało powyżej zasygnalizowane, proces sądowy to nie przelewki, zwłaszcza, jeżeli masz się procesować z dużą instytucją finansową jaką jest bank, dlatego przed podjęciem jakichkolwiek kroków prawnych, musisz przeanalizować zawartą umowę kredytową by ustalić czy zawiera ona niedozwolone postanowienia, czyli klauzule abuzywne, bo tylko z tego powodu możesz ją kwestionować, czyli skutecznie dochodzić swoich praw w sądzie.
Zgodnie z definicją zawartą w Kodeksie cywilnym, niedozwolone postanowienia umowne takie zapisy umowy zawieranej z konsumentem, które nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione, a które kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.
Takie zapisy umowy nie wiążą konsumenta. Odnosząc przytoczoną definicję do spraw frankowych, za niedozwolone uznaje się te zapisy umowy kredytowej, które uprawniały banki do jednostronnego i niczym nie ograniczonego ustalania kursów waluty obcej przez co kredytobiorca nie był w stanie określić w jakiej wysokości będzie jego kolejna rata, a czasem nawet nie wiedział w jakiej wysokości kredyt zostanie mu wypłacony.
Tego rodzaju zapisy były powszechne w umowach kredytowych odnoszących się do waluty obcej, a zwłaszcza do franka szwajcarskiego, i choć problem ten istniał od początku, czyli od momentu, gdy umowy we frankach pojawiły się na rynku, to jednak uwagę na niego zwrócono dopiero wówczas, gdy kurs franka znacznie wzrósł, co spowodowało, że raty kredytobiorców dosłownie z dnia na dzień znacznie poszybowały w górę.
Sytuacja ta sprawiła, że wreszcie zainteresowano się umowami odnoszącymi się do waluty obcej i zaczęto dostrzegać wadliwość ich zapisów. Na początku jednak nie wiadomo było jak do tematu podejść i jak ten problem rozwiązać, choć oczywiście nieliczni od razu postanowili walczyć o swoje prawa w sądzie, czego dowodzą korzystne dla frankowiczów wyroki już z 2013 r., nadal jednakże istniała duża niepewność i częściej frankowicze przegrywali swoje sprawy niż wygrywali.
Gra w szachy
Milowy krok dla poprawienia sytuacji frankowiczów stanowił raport Rzecznika Finansowego z 2016 r., w którym Rzecznik przeanalizował praktyki stosowane przez banki i uznał, że nie są one uczciwe, zwłaszcza w zakresie klauzul waloryzacyjnych. Po zajęciu stanowiska przez Rzecznika, sprawą zainteresowały się również inne podmioty, takie jak Najwyższa Izba Kontroli oraz Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, które doszły do podobnych co Rzecznik wniosków, dla banków nastał więc trudny czas.
Początkowo w sprawach frankowych sądy wydawały bardzo rozbieżne orzeczenia, które jednak w większości przypadków nie były korzystne dla frankowiczów, jednakże w 2018 r., gdy sprawy dotyczące franków trafiły w końcu na wokandę Sądu Najwyższego, nastąpiło przełamanie i od tej pory znacznie więcej postępowań kończy się wydawaniem przez sądy wyroków, które są korzystne dla kredytobiorców.
Ponadto, jeśli weźmiemy pod uwagę również wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 3.10.2019 r. wydany w polskiej sprawie frankowej, stwierdzić należy, że obecnie kredytobiorcy mają całkiem duże szanse by wygrać postępowanie sądowe z bankiem.
W zależności więc od tego jaki kredyt posiada kredytobiorca (indeksowany czy denominowany), w sądzie można dochodzić unieważnienia zawartej umowy i dotyczy to głównie kredytów denominowanych, choć po wyroku TSUE unieważnienie jest również możliwe w przypadku kredytu indeksowanego, bądź odfrankowienia umowy, jednak takie rozwiązanie dotyczy przede wszystkim kredytów indeksowanych.
W przypadku unieważnienia każda ze stron umowy musi zwrócić drugiej to co od niej otrzymała, konieczne jest więc wzajemne rozliczenie, natomiast w przypadku odfrankowienia to bank musi oddać kredytobiorcy nadpłatę, która powstałą na skutek stosowania nieuczciwych postanowień umownych.
Patrząc na sprawy frankowe przez pryzmat ostatnich kilku lat stwierdzić należy, że obecnie jest najlepszy moment by pozwać bank, bo istnieją bardzo duże szanse na uzyskanie korzystnego wyroku, oczywiście pod warunkiem, że kredytobiorca dobrze przygotuje się do takiego procesu i będzie posiadał dobrego pełnomocnika, bo banki żadnej bitwy nie odpuszczają.
Od trzech lat pracuję nad strategią „odfrankowienia” kredytów swoich klientów. Walczę nie tylko o spread wynikający z abuzywności, co rodzi ryzyko przeliczenia kredytów po kursie NBP, ale o nieważność klauzul waloryzacyjnych w ogóle, w tym przede wszystkim indeksacyjnej. [Więcej...]
ustalił nieważność umowy
